In de nabijheid van zoeklichten tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebruik gemaakt van een waarnemingscirkel. Deze cirkel was verdeeld in graden en in het midden stond een kijker. Zodra er geluid waargenomen werd van een vliegtuig probeerde men met de kijker het vliegtuig op te sporen. Zodra die in beeld was werd aan de hand van de graden in de cirkel de locatie van het vliegtuig bepaald. Deze gegevens werden doorgespeeld naar het bedienend personeel van het zoeklicht zodat zij het vliegtuig in het zoeklicht konden “vangen”.